مقدمه: مجرای شریانی ارتباطی نرمال بین شریان ریوی چپ و آئورت نزولی در جنین است. تداوم این ساختمان بعد از تولد بیش از 10 روش غیرطبیعی محسوب می گردد. این مطالعه با هدف مقایسه اکوکاردیوگرافی M-mode و داپلر در تشخیص بازماندن مجرای شریانی Patent Ductus Arteriosus (PDA) در کودکان انجام گرفت.روش کار: این تحقیق از نوع تحلیلی- مقطعی می باشد که بر روی 62 بیمار که از طریق معاینه بالینی مظنون به داشتن PDA بوده و طی مدت یکسال به بیمارستان علی اصغر (ع) زاهدان و بیمارستان کودکان بندرعباس مراجعه نموده، انجام شده است روش نمونه گیری غیراحتمالی آسان می باشد.. بیماران با هر دو روش اکوکاردیوگرافی داپلر و M-mode مورد بررسی قرار گرفتنند. روش گردآوری داده ها به صورت مشاهده و معاینه مستقیم و ثبت در فرم اطلاعاتی بوده است. سپس داده ها با استفاده از جداول توزیع فراوانی و آزمون آماری مک نمار مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت.نتایج: از 62 بیمار مورد مطالعه 34 نفرمونث و 28 نفر مذکر بودند. سن 51.6 درصد بیماران زیر یکسال و بقیه بالاتر از یکسال بود. نبض های محیطی جهنده در 85 درصد بیماران وجود داشت. در رادیوگرافی قفسه سینه اندازه قلب در 82.3 درصد بیماران بیشتر از حد نرمال بود و در 85.5 درصد آنان نقش عروق ریوی افزایش نشان می داد. در 58.1ECG درصد بیماران بیشتر از علایمی مبنی بر هیپرتروفی بطن چپ، بطن راست و یا هر دو بطن را داشتند. همچنین هیپرتانسیون شریان ریوی در 51.6 درصد بیماران مشاهده شد. PDA با اکوکاردیوگرافی M-mode در 56 بیمار (90.2 درصد) و با اکوکاردیوگرافی داپلر در 61 بیمار (98.4 درصد) تشخیص داده شد در تشخیص PDA با توجه به آزمون آماری مک نمار بین دو روش فوق اختلاف معنی داری وجود نداشت.نتیجه گیری: نتایج این پژوهش نشان داد که ارزش تشخیصی اکوکاردیوگرافی  M-modeو داپلر در تشخیص PDA با همدیگر همخوانی زیادی دارد و توجه مجدد به استفاده از روش اکوکاردیوگرافی M-mode در تشخیص PDA در کودکان بویژه شیرخواران و نوزادان بی قرار سودمند می باشد.

C16H13N2O6، Mr=239.30، مونوکلینیک، P21/n، a=7.6088(3)، b=9.0108(4)، c=11.2161(6) آنگستروم، β=100.3433 (4)°، V=759.90(6)°A3، Z=2، Dx=1.446 g/cm3، λ(MoKa)=0.71007°A3، T=293K، R=0.044، Rw=0.043 برای 1295 بازتاب مشاهده شده، بلورها به روش تبخیر آرام بدست آمدند. پیوند هیدروژنی با فاصله 2.601 آنگستروم بین اتمهای O1—H1......N1 در بخش نامتقارن موکلول وجود دارد. حلقه مولکول مسطح و مولکولها بوسیله پیوند واندروالز به یکدیگر متصل می شوند.

سابقه و هدف: باکتری استرپتوکوک بتا همولیتیک گروه A اصلی ترین عامل عفونت های گوش و حلق و بینی می باشد. عدم درمان یا تاخیر در اقدامات درمانی، منجر به اختلالات جدی مانند تب روماتیسمی حاد و گلومرونفریت می شود. اندازه گیری انتی بادی ضد استرپتولیزین O- به عنوان یک مارکر در تشخیص این عفونت کاربرد دارد. تهیه استرپتولیزین از محیط کشت باکتری وقت گیر و هم راه با الودگی است. در این مطالعه جهت اندازه گیری انتی بادی ضد استرپتولیزین O- از استرپتولیزین O- نوترکیب به عنوان آنتی ژن در طراحی روش الایزا استفاده شد.مواد و روش ها: ژن استرپتولیزین O- از استرپتوکک پیوژن با روش پلیمراز زنجیره ای تکثیر گردید. ژن فوق در ناقل پلاسمیدی pET28a کلون گردید و وارد باکتری اشریشیاکلی سویه BL21-DE3-plySs شد. تولید پروتئین با القا توسط IPTG و بهینه سازی شرایط صورت گرفت. پروتئین نوترکیب در غلظت های مختلف در میکرو پلیت الایزا پوشانده شد. نمونه های سرمی بیماران در رقت های مختلف اضافه شد. میزان انتی بادی ضد استرپتولیزین با روش انزیمی الایزا اندازه گیری شد. نتایج با روش مهار همولیز مورد مقایسه و تجزیه و تحلیل قرار گرفت.یافته ها: نتایج حاصل از سنجش آنتی بادی ضد استرپتولیزین O- به روش الایزا با روش مهار همولیز نشان داد که هم بستگی معنی داری بین دو روش وجود دارد(r=0.97, p=0.0001) . هم چنین حساسیت و ویژگی الایزای طراحی شده با پروتئین نوترکیب به ترتیب 100 و 83 درصد بود.نتیجه گیری: روش الایزای طراحی شده بر اساس پروتئین نوترکیب دارای حساسیت و ویژگی قابل قبولی است که می توان این روش را جای گزین روش مهار همولیز کرد.

شیرابه پسماند، حاوی مواد آلی چالش برانگیز بوده و نگرانی های زیست محیطی قابل توجهی را به همراه دارد. با توجه به عدم کارایی کامل تصفیه زیستی و فیزیک و شیمیایی، فرآیندهای اکسایش پیشرفته (AOPs) به عنوان یک روش مناسب و موثر برای تصفیه شیرابه مطرح شده اند. در این تحقیق، مطالعه تجربی بر روی شیرابه زباله شهر آغاجاری در مقیاس آزمایشگاهی انجام شده است. روش های مورد استفاده شامل فرآیندهای فرابنفش و ازن با هیدروژن پراکسید بود. در ابتدا شرایط بهینه برای O3 (ازن) و H2O2 ( پر اکسید هیدروژن) فراهم شد. سپس تاثیر روش های اکسایش پیشرفته از جمله (UV/O3، UV/H2O2 ،O3/H2O2) در زمان های مختلف و اثر pH ( قدرت تولید هیدروژن) بر حذف (کل کربن آلی) TOC، ( اکسیژن مورد نیاز بیو شیمیایی) BOD و (اکسیژن خواهی شیمیایی) COD مورد بررسی قرار گرفت. در فرآیند (پرتو فرابنفش) UV، انرژی فوتون ها باعث تحریک مولکول های H2O2 و تولید رادیکال های هیدروکسیل شد. در فرآیند O3، ازن به تنهایی یا با H2O2، به تجزیه ترکیبات آلی و آلاینده ها می پردازد. در هر دو مورد، رادیکال های هیدروکسیل به شدت واکنش پذیر هستند و آلاینده ها را اکسید کرده و از بین می برند اما ازن به همراه هیدروژن پراکسید واکنش داده و رادیکال های بیشتری تولید کرده که باعث حذف سریع تر آلاینده ها شد. روش های اکسایش پیشرفته UV/ H2O2 و H2O2/O3 در مقایسه با هم تفاوت معنی داری را نشان دادند. فرآیند H2O2 /O3 حذف TOC (90/1% در min 20) را در مقایسه با H2O2/UV (85/3% در min 80) نشان داد. علاوه بر این، در فرآیند H2O2/O3 بیشترین درصد حذف TOC (76%) و BOD (66/3%) در مقایسه با UV/H2O2، (56/33% BOD و 46/35% TOC) را نشان داد. هر دو فرآیند در 8= pH نتایج بهینه را ارائه دادند. آزمایش های UV/H2O2 نشان داد که زمان بهینه پرتودهی min 80 است. البته اثر pH بر حذف آلاینده ها در محدوده (12-2) مورد بررسی قرار گرفت که فرایندهای UV/H2O2 در 8= pH و O3/H2O2 در10= pH حداکثر حذف آلایندگی را داشته اند. فرآیند H2O2/O3 بازده حذف بهتری نسبت به فرآیند H2O2/UV بر روی حذف COD ،BOD و TOC نشان داد. با توجه به حضور هم زمان اکسنده های متعدد و اثر تشدیدکنندگی آن ها از طریق تولید رادیکال های فعال هیدروکسیل (OH) می توان نتیجه گرفت که UV/O3 کارآمدترین روش تصفیه شیرابه است.

مقدمه: پلیمریزاسیون کافی کامپوزیت ها یکی از فاکتورهای کلیدی جهت حصول خصوصیات فیزیکی، مکانیکی و عملکرد کلینیکی مطلوب می باشد. هدف از این مطالعه، بررسی تاثیر نوع و mode دستگاه لایت کیور بر میزان درجه ی تبدیل کامپوزیت های بالک فیل (Xtra-fill, Tetric N-Ceram Bulk Fill) در مقایسه با کامپوزیت معمول Tetric N-Ceram می باشد. مواد و روش ها: در این مطالعه ی تجربی-آزمایشگاهی که در دانشکد ه ی دندان پزشکی کرمان و تهران در سال 1398 انجام شد، 15 نمونه ی کامپوزیتی کیور نشده و تعداد 45 دیسک کامپوزیتی به قطر 10 میلی متر و ضخامت 4 میلی متر تهیه شد و سپس توسط دستگاه های لایت کیور QTH، LED وLED ramp به مدت 20 ثانیه کیور شدند. کامپوزیت های بالک فیل (Xtra-fill, Tetric N-Ceram Bulk Fill) به صورت توده ای با ضخامت 4 میلی متر قرار داده شدند و کامپوزیت معمولی (Tetric N-Ceram) به صورت لایه لایه با ضخامت 2 میلی متر قرار داده شد. میزان درجه ی پلیمریزاسیون سطح فوقانی و تحتانی نمونه ها با دستگاه (Fourier transform infrared spectroscopy) FTIR اندازه گیری گردید. داده ها با آزمون های Two-way ANOVA و Tukey تجزیه و تحلیل شدند. 05/0 > p value به عنوان سطح معنی داری در نظر گرفته شد. یافته ها: در تمام نمونه ها، درجه ی تبدیل در سطح، به صورت معنی داری بیشتر از عمق 4 میلی متر بود (0/05 > p value). به صورت کلی، درجه ی تبدیل کامپوزیت ها باهم تفاوت معنی داری نداشتند (0/05 < p value)، اما تفاوت بین LED ramp با QTH و LED معنی دار بود (0/05 > p value). نوع و mode دستگاه لایت کیور بر میزان درجه ی تبدیل کامپوزیت های بالک فیل تاثیر معنی داری نداشت (0/05 < p value)؛ اما درجه ی تبدیل کامپوزیت معمولی با QTH و LED ramp به صورت معنی داری بیشتر از LED بود (0/05 > p value). نتیجه گیری: نتایج مطالعه ی حاضر نشان داد که درجه ی تبدیل کامپوزیت های بالک فیل مورد مطالعه تحت تاثیر نوع دستگاه لایت نبود و کامپوزیت های بالک فیل مورد مطالعه، میزان درجه ی تبدیل قابل قبول از نظر کلینیکی را هم در سطح و هم در عمق 4 میلی متر ایجاد کردند.

این مقاله یک توپولوژی نوین را برای حذف جریان نشتی حالت مشترک در اینورترهای متصل به شبکه ارائه می کند. به منظور حذف جریان نشتی در اینورترهای فتوولتاییک متصل به شبکه، تاکنون توپولوژی های بسیاری معرفی شده اند. اما هیچ کدام دارای بازده بالای 98 درصد نبوده اند. در این مقاله یک اینورتر نوین ارائه می گردد که ضمن حذف جریان نشتی، بازدهی را بالا می برد و از لحاظ اقتصادی مقرون به صرفه می باشد. زیرا این ساختار از 6 کلید و دو دیود تشکیل شده که در مقایسه با موارد مشابه، از تعداد المان های کمتری برخوردار است. در این اینورتر تلفات توان نسبت به توپولوژی های معروف مانند H5، H6 و HERIC کمتر بوده و استرس ولتاژ سوئیچ ها کاهش می یابد. این ویژگی ها به دلیل ترکیب بندی منحصر به فرد ساق های اینورتر و مکان قرار گیری کلیدها و دیودها و تشکیل مسیر هرزگرد مناسب پدید می آیند. مسیر هرزگرد، قسمت AC را از سمت DC دکوپله می کند و باعث قطع شارش جریان نشتی از آرایه فتوولتاییک به شبکه AC می گردد. این موضوع باعث بهبود شاخص های قابلیت اطمینان شبکه و حفظ استانداردهای حفاظتی خواهد شد. در انتها با مقایسه اینورتر پیشنهادی با گونه های موجود، صحت این مطالب اعتبار سنجی می گردد.

در این مقاله پژوهشی مفاهیمی همچون -a جدایی پذیر و -a اصل شمارای اول و -a اصل شمارای دوم را معرفی می کنیم که تعمیمی از مفاهیم قبلی مانند جدایی پذیری اصل شمارای اول و اصل شمارای دوم می باشند و همچنین مفهوم دیگری همچون O- گروه توپولوژیک معرفی می گردد که رابطه ای ین مفاهیم جدید ایجاد میکند. در نهایت کاربردی از این مفاهیم در فضاهای نرم دار ارایه شده است.

به منظور شناسایی تنوع های تک نوکلئوتیدی Single nucleotide polymorphism)) در ژن های اوژنول O-متیل ترنسفراز (EOMT) و چاویکول O-متیل ترنسفراز (CVOMT) در توده های مختلف ریحان از نشانگرهای CAPS (Cleaved amplified polymorphic sequences) و توالی یابی استفاده شد. قطعاتی با اندازه 571 و 908 جفت باز از نواحی کد کننده این دو ژن تکثیر و با آنزیم های برشی Pst1 و MseI هضم شد. آنزیم Pst1 در ژن EOMT دو قطعه با اندازه های480 و 91 جفت باز و در ژن CVOMT قطعاتی با اندازه های 621 و 287 جفت باز تولید می کند. برش قطعات تکثیری هر دو ژن با آنزیم Pst1 الگوهای مشابهی در 80 فرد تولید کرد. آنزیم MseI در این دو ژن به ترتیب قطعاتی با اندازه های 59، 135 و 377 جفت باز و 275، 302 و 331 جفت باز تولید می کند. برش قطعات تکثیر شده هر دو ژن با این آنزیم در افراد مورد مطالعه الگوهای برشی متنوعی تولید کرد. از هر نوع الگوی برشی یک نمونه انتخاب و توالی یابی شد. توالی ها با استفاده از نرم افزار Clustal Omega هم ردیف و SNPها در هر کدام از ژن ها شناسایی شدند. نتایج همردیفی نشان داد جهش های همجنس TC و AG در ژن EOMT مشاهده می شود ولی جهش های ناهمجنس در این ژن مشاهده نشد. در ژن CVOMT تبدیل بازهای AG، TC، AC و AT شناسایی گردید که بیشترین جهش مربوط به تبدیل بازهای AG بود. به طورکلی نتایج این تحقیق نشان داد که چندشکلی در نواحی اگزونی ژن های مورد مطالعه کم بوده و نواحی کد کننده این ژنها در طول تکامل ریحان محفوظ بوده است.